χωροδεσποτεία

η, Ν [χωροδεσπότης]

1. η ιδιότητα και το αξίωμα τού χωροδεσπότη

2. μορφή διακυβέρνησης τών μεσαιωνικών ιταλικών πόλεων-δημοκρατιών. χωροδεσπότης, ο, Ν

1. κύριος φέουδου ή τιμαρίου, φεουδάρχης, τιμαριώτης

2. (κατ' επέκτ.) ευγενής.

[ΕΤΥΜΟΛ. < χώρα / χώρος + δεσπότης. Η λ. μαρτυρείται από το 1836 στον Σπ. Ι. Βαλέτα].